2 rodział

          Hah, tak się jakoś złożyło, że dodaje 2 rozdział ;) Ale to chyba dobrze :D Przyzwyczajcie się :P!!

______________________________________________________________
  Kolejnego dnia obudziłem się wcześniej. Spokojnie wziąłem prysznic i umyłem zęby. Ubrałem moją najlepszą koszulę i wczorajsze spodnie. Aby podkreślić mój humor, założyłem niebieską katanę i zszedłem na dół. Jak zwykle zaparzyłem kawę i czekałem na gwizd gorącej wody. Po trzech minutach woda się zagotowała, a ja ukoiłem pragnienie. Wychodząc rzuciłem wzrok na mieszkanie i zamknąłem za sobą drzwi. Z wczorajszym uśmiechem doszedłem do budynku w którym pracowałem.

-Dzień dobry!- powiedziałem ochoczo.

-Ach! Dzień dobry Louis. Proszę oto klucze. Mam Ci coś przekazać, jakiś chłopak przyszedł dosłownie 5 minut temu i czeka pod twoim gabinetem.- zdziwiłem się na jej słowa.

-A czy powiedział chociaż jak się nazywa?

-Tak, wydaje mi się, że Harold.- zaśmiałem się na jej słowa.

-Chciałaś powiedzieć Harry?- uśmiechnąłem się, a ona odwzajemniła uśmiech.

-Oczywiście, że Harry. Tak, to on. Prosił, aby Ci przekazać, że czeka na Ciebie.- nie czekając na dalsze wyjaśnienia ruszyłem w stronę mojego gabinetu.

            Wchodząc na drugie piętro zauważyłem uśmiechniętą postać przypominającą Harrego. Gdy chłopak mnie zauważył ukłonił się i zaśmiał po cichu. Zaprosiłem go do gabinetu.

-Nie za wcześnie?- zapytałem chichocząc.

-Pomyślałem, że w ten sposób możemy spędzić więcej czasu razem.- po tych słowach chłopak automatycznie poczerwieniał i spuścił głowę, a ja się uśmiechnąłem widząc to zjawisko. Jego zielone oczy tak pięknie błyszczały, a włosy były bardziej kręcone niż wczoraj.

-No dobrze, to usiądźmy.- na te słowa, Harry nie zastanawiając się rozsiadł się wygodnie w fotelu. Tym razem to on wskazał mi miejsce naprzeciwko niego.

-Powiedz mi, jak Ci idzie w szkole?

-Nienajgorzej, ale czuje się jakbym był inny.- i faktycznie tak było. Harry był inny od wszystkich. Był taki uroczy i spokojny. Przyprawiał mnie o rumieńce.

-A co z twoimi przyjaciółmi?

-Mam jednego najlepszego przyjaciela, nazywa się Niall.- uśmiechnąłem się na tą wiadomość.

-A czy mu ufasz?- zapytałem, ale nie doczekałem się odpowiedzi.

-Harry?! Odpowiedz mi, czy ty mu ufasz?- chłopak spojrzał na mnie, a jego loki zafalowały w powietrzu.

-Lou? A czy ja Tobie mogę zaufać?- po tych słowach zaniemówiłem. Nie spodziewałem się tego, że Harry zapyta się mnie o coś takiego. Po za tym, nie pamiętam kiedy ktoś ostatni raz powiedział do mnie ‘Lou’.

-Oczywiście, że możesz.- chłopak od razu dostał rumieńców i wstał. Patrzałem na niego zdziwiony. On zaś podszedł do okna i oparł się dłońmi o ścianę.

-Bo widzisz- zaczął- ja nie jestem do końca, taki jak inni. Moja orientacja jest trochę inna.- na te słowa spojrzał się na mnie, a ja zrozumiałem o co chodzi.

-Chcesz powiedzieć, że jesteś gejem?- spokojnie powiedziałem widząc strach w oczach Harrego.

-Tak, ale nie jesteś zły, że dopiero teraz Ci to mówię?- poczułem dreszcze na skórze, ale odpowiedziałem.

-Nie jestem zły Harry. Przecież to jest normalne.- moje słowa ucieszyły chłopaka. Na jego twarzy widniał szeroki uśmiech, a oczy błyszczały bardziej niż poprzednio. Ten widok ponownie przyprowadził mi dreszcze, a moje serce biło jak oszalałe. W pewnym momencie Harry oderwał się od ściany, podszedł do mnie i się przytulił.

-Dziękuję Lou.- po tych słowach rozkleił się w moich ramionach. Poklepałem go po plecach, a chłopak na tą czynność ścisnął moją talię jeszcze bardziej. Teraz już wiedziałem dlaczego Harry był inny. I mówiąc szczerze nawet się z tego cieszę.

-No już dobrze, poczekaj. Dam Ci mój numer jak będziesz potrzebował pomocy.- Harry od razu się rozchmurzył i wyciągnął telefon. Obaj wymieniliśmy się numerami i podeszliśmy do okna. Powiedział mi, że gdyby nie Niall był by nikim, ale ja w to nie mogłem uwierzyć.

-Nie mów tak Harry. Nie wolno Ci tak myśleć. –chłopak się uśmiechnął i spojrzał na zegar dając mi do zrozumienia, że zbliża się koniec naszego spotkania. Podszedł do drzwi i uśmiechnął się ukazując przy tym swoje urocze dołeczki. Pokiwał i wyszedł, a ja znów usiadłem i rozmyślałem dlaczego on jest taki niesamowity.

            Nareszcie godzina szósta, czas do domu. Pozbierałem wszystkie papiery w jedną całość i wyszedłem ze swojego gabinetu. Zamknąłem drzwi i ruszyłem na dół. Podszedłem do recepcji oddając klucze i teczkę. Gdy odchodziłem usłyszałem tylko grzeczne ‘Dowidzenia’. Wychodząc zaczerpnąłem świeżego powietrza i ruszyłem do domu. Ulice były puste, tylko ptaki świergotały i dodawały nastrój do tła. Niebo było w odcieniach różu i fioletu. Drzewa cicho kołysały się, a ich liście delikatnie szeleściły. Na horyzoncie zauważyłem dach mojego domu, dochodząc do ulicy na której mieszkałem rozejrzałem się i uśmiechnąłem. Gdy chciałem wyciągnąć klucze zdałem sobie sprawę, że je zgubiłem. Chwilę później doszedł do mnie sms ‘Hej Lou! Zdarzył się wypadek. Mam twoje klucze ;))’ patrząc na nadawcę zaśmiałem się sam do siebie. Harry się pomylił i wziął moje klucze.         

            Kilka minut później spotkałem się z chłopakiem w Central Parku. Siedział sam na ławce wpatrując się w chmury. Podszedłem podając rękę.

-Chyba czegoś zapomniałeś?- uśmiechnął się i podał mi klucze.

-Tak, dziękuję! W zamian może poszedłbyś ze mną jutro na spacer?- zapytałem, a na ustach Harrego zawitał uśmiech.

-Z wielką chęcią panie Tomlinson.- powiedział to chichocząc, a na moje policzki wkradł się rumieniec.

-W takim razie do jutra Haz.- nie zdając sobie sprawy z tego jak nazwałem mojego przyjaciela odszedłem machając mu na do widzenia.

            Do późna oglądałem telewizje spojrzałem na zegarek i stwierdziłem, że czas się położyć. Wyłączyłem telewizor i udałem się do sypialni. Przebrałem się w wygodne rzeczy do spania i położyłem się. Leżąc rozmyślałem  o Hazzie. Nagle poczułem wibracje telefonu i cichy dźwięk dzwonka. Sprawdzam wiadomość, a tu niespodzianka.

-‘Hej Lou!’- napisał Haz. Nie rozmyślając nad tym długo odpisałem.

-‘Hej Haz, a ty jeszcze nie śpisz?’- chwilę później dostałem wiadomość.

-‘Nie mogę zasnąć, a ty dlaczego nie śpisz?’- i tak pisaliśmy długie dwie godziny, aż uznałem, że jestem zmęczony.

-‘Przepraszam Haz, ale jestem zmęczony. Jutro się zobaczymy, dobranoc.’

-‘Tak ja też, dobranoc.’- ten sms zakończył naszą rozmowę. 

            Rano po przebudzeniu się przeraziłem. Otwieram oczy, a przede mną stoi Liam. Czyta sms-y z mojego telefonu i się śmieje! Wstałem i wyrwałem mu telefon.

-Co ty tu robisz?!- zapytałem zdenerwowany. On tylko się uśmiechnął i wskazał palcem na paczkę stojącą przy drzwiach.

-Zapomniałeś, że miałem ci przynieść te śmieci?- odpowiedział śmiejąc się co mnie jeszcze bardziej irytowało.

-To nie są śmieci, i tak zapomniałem.- chwile później klęczałem przy paczce i próbowałem ją otworzyć. Nareszcie udało mi się otworzyć, w środku na dnie leżały zestawy książek potrzebnych mi do referatu. Podziękowałem mu grzecznie po czym spytałem czy nie chce kawy. Zgodził się więc wysłałem go do salonu by się rozsiadł, a ja sam pobiegłem się przebrać. Zwykła koszulka w poziome, niebieskie paski i wytarte spodnie odmłodziły mnie. Ruszyłem na dół i wstawiłem wodę na kawę. Zastanawiałem się dlaczego Liam czytał moje wiadomości. Usłyszałem gwizd czajnika więc wyłączyłem gaz i zalałem kawę. Usiadłem obok niego podając kubek kawy.

-Dlaczego czytałeś moje wiadomości?- zapytałem, a chłopak ponownie się zaśmiał.

-O co chodzi?! Dlaczego się śmiejesz? Zadałem Ci pytanie.- po tych słowach Liam spoważniał.

-Czy wiesz, że spałeś z przyciśniętym telefonem do serca?- udawałem zdziwionego bo prawda jest taka, że to całkiem możliwe.

-Naprawdę? A co Cię tak rozśmieszyło?!- zapytałem stanowczo.

-Wyciągając twój telefon z rąk uśmiechałeś się i wyszeptałeś ‘Haz’, a gdy przeczytałem twoje wiadomości zorientowałem się, że chodzi o Harrego.- zaczerwieniłem się i spuściłem głowę.

-Ale nikomu o tym nie powiesz?- zapytałem wystraszony.

-Nie powiem, spokojnie, ale czy nie miałeś się dzisiaj spotkać?- Liam przypomniał mi o spotkaniu z Harrym. Przeprosiłem przyjaciela mówiąc, że muszę się przygotować. Odpowiedział, że i tak musi już iść bo jedzie z dziewczyną na wycieczkę.