26 rozdział

Tak więc: Dobry wieczór wszystkim! [Dla niektórych może dzień dobry ;) ] Dostałam bardzo interesującego mail-a od 'tajemniczego czytelnika'. Przyznaje, że to zabawne, ale nie powiem, że nie miłe :)
Bardzo dziękuję za te ciepłe słowa <3
Mam dość dobry humor więc postanowiłam napisać kolejny rozdział :) Jak zwykle zapraszam do czytania :D










-Dziękuję panu! Na prawdę tak bardzo dziękuję. Nie wiem jak mam wyrazić to co czuję. Jestem po prostu szczęśliwy- czułem euforię wypełniającą moje ciało. 
W tym momencie miałem ochotę biegać i skakać, i krzyczeć, i rzucać się,
Byłem zupełnie naładowany. Na szczęście dobrą energią.
Stanąłem w miejscu starając się zapanować nad szczęściem wypełniającym zapewne każdą moją szarą komórkę mojego ciała.
Złapałem lekarza mocno za ramiona i zapytałem czy mogę podzielić się tą wiadomością z Harry'em.
On tylko pokiwał głową z aprobatą.

Ruszyłem biegiem w stronę sali mojego chłopaka. "Boże, jak to pięknie brzmi". Pomyślałem. 
"Mój chłopak"- ta myśl bez przerwy wędrowała po mojej głowie. Zaczynając od rdzenia po sam czubek skroni.
Byłem tak bardzo podniecony, Mogłem mu śmiało powiedzieć: Harry, przeżyjesz. 
Taki miałem zaraz zamiar. 
Wkroczyłem bez pukania do sali. Zerknąłem na nieco przerażonego Harry'ego i klęczącego koło niego Niall'a, który sztywno trzymał przyjaciela za dłonie.
Blondyn miał całe zapłakane oczy. 
To było dziwne, a zarazem intrygujące doznanie. Zobaczyć jak Niall płacze.
Zawsze zapewniał wszystkich, że jest nieugięty, a tu proszę- wystarczy przyprowadzić go do przyjaciela leżącego w szpitalu, a już się rozkleja! Ha! Taka z niego baba.
Chwilę jeszcze nad nimi stałem i wpatrywałem się w nieruchomy obraz przede mną. 

"Louis! Ty idioto! Szarpiesz jego uczucia!" Tak właśnie krzyczała na mnie podświadomość za to, jak podle się zachowałem względem Niall'a.
Mimo wszystko.. może i nie powiedziałem tego na głos, ale pomyślałem w sposób prostacki..
-Harry- zdołałem wypowiedzieć.
Chłopak spojrzał na mnie spod ciemnych gęstych loków i patrzał błagalnie. Tak jakby jego oczy zdradzały więcej niż tysiąc słów. Tak, jakby wołały do mnie "Zabierz mnie stąd!" i "Nie pozwól mi odejść!".
 -Jest taka miłość, która nie umiera, choć zakochani od siebie odejdą.- Harry wyszeptał, a mi serce niemal z piersi nie wyskoczyło. 
Doskoczyłem szybko do jego łóżka i uklęknąłem dotykając policzka.
-Harry! O czym ty mówisz?
-Obaj dobrze wiemy Louis, że ja z tego nie wyjdę, ale chcę abyś pamiętał, że kocham cię i zawsze będę jak nikogo innego.
Zacisnąłem mocno oczy by nie wybuchnąć oceanem łez. Nie mogłem się poddać. On też nie mógł.
-Haz, ty o niczym nie wiesz..
-Co takiego?- zapytuje się mnie, a ja nie śmiem nie odpowiedzieć.
-Harry-chwytam mocno oby dwie jego dłonie pocierając knykciem jego pobladłe kostki- po to wyszedłem. Udałem się porozmawiać z Doktorem.. Powiedział, że to jest więcej niż pewne, że przeżyjesz.
Jego oczy momentalnie się powiększają. Ale to była tylko miła zapowiedź tego co nigdy nie nadejdzie.
Nagle Harry zamyka oczy i zgrabnie opada na poduszkę.
Z jego ust wydają się ostatnie słowa przed snem.
-Nieśmiało budziła się we mnie nadzieja, że oto stąpam po wodzie, zamiast w niej tonąć.

Wstałem i udałem się z blondynem na zewnątrz. Staliśmy na korytarzy analizując wszystkie usłyszane dzisiaj słowa od Harry'ego. Skąd się u niego wziął taki poeta.
Te wszystkie słowa brzmiały tak dwuznacznie.
-Możesz mi to wyjaśnić?- pytając nieco skrępowany.
-Co masz na myśli?
-Te wszystkie cytaty..
Urywam w pół głos. Nie sądziłem, że Harry'ego stać na coś takiego.
-To tylko świadczy, że musisz go lepiej poznać i nie dać mu odejść. Pamiętam od małego.. Harry uwielbiał książki. 
-Coś jeszcze?- zapytałem zdumiony.
-Wiesz, że Haz umie grać na gitarze? I bardzo dobrze śpiewa, ale zbytnio nie okazuje tego specjalnie. Jest skromnym człowiekiem.- wyszeptał.
"Skromnym.. i jak cholernie pociągającym"- szepcze mi podświadomość. I jak zwykle ma ona racje. W pełni się z nią zgadzam.